เช้านี้ผมเดินไปหาอะไรทานในตลาดเหมือนเดิมครับ นั่งทานอาหารเจ แล้วก็เดินไปซื้อเนสกาแฟผสมโอวันตินร้านประจำที่ซื้อมาตลอด ระหว่างที่กำลังแม่ค้าชงกาแฟ ก็พูดคุยกันถึงเรื่องอากาศที่หนาวของกรุงเทพ ไม่น่าเชื่อว่าแม่ค้าจะจำเรื่องที่ผมขายผ้าพันคอได้ "ยังถามว่าอากาศหนาวแบบนี้คงขายดีเลยนะ" พี่ใจก็อยากใช้ผ้าพันคอนะ เห็นคนเค้าใส่กัน แต่ด้วยงานที่ต้องขายของมันไม่สะดวก.................. ผมยืนยิ้ม แล้วก็สงสัยว่าพี่ใจจำได้ยังไงว่าผมขายผ้าพันคอ หลังจากจบประโยค พี่ใจก็เล่าให้ฟังว่า พี่เป็นชอบแต่งตัว อยากแต่งหน้าสวยๆ แต่ด้วยงานก็เลยไม่มีโอกาส พี่ใจมีกระเป๋าหลุยส์สองใบนะ ใบหนึ่งห้าหมื่น อีกใบฝากน้องซื้อมาจากฮ่องกง ชอบใส่เพชร ใส่ทอง ชอบนาฬิกาดีๆ
ครั้งนึงผมเองก็เคยทักพี่ใจว่า " วันนี้ใส่นาฬิกาสวย Rolex ด้วย " พี่ใจก็ยิ้มๆ............ หลังจากนั้นไม่นานพี่ใจก็เล่าให้ฟังว่า ชีวิตพี่ทำงานทุกวันไม่เคยหยุด ขายน้ำทั้งปีทำงานเหนื่อย ไม่เคยได้ไปเที่ยวที่ไหนกับเค้าเลย นานๆที่จะได้มีโอกาสไปพารากอน เวลาไปเดินห้างเจอลูกค้า ลูกค้ายังมาถามว่าใช่รึป่าว เพราะไม่คิดว่าจะได้เจอ พี่ใจทำงานเก็บเงินแล้วก็ซื้อของที่พี่ใจอยากได้เป็นรางวัลชีวิต ทุกอย่างเป็นของแท้หมด ใครจะเชื่อไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร
ผมถามตั้งแต่ทีแรกวันที่เห็นพี่ใจใส่ Rolex แม่ค้าขายน้ำแก้วละ 14 บาท สะพายกระเป๋าหลุยส์ ใส่นาฬิกา Rolex ต่างหูเพชร กำไลทอง มาทำงานทุกวันด้วยความภาคภูมิใจ เพราะนั่น คือ น้ำพักน้ำแรงทั้งชีวิตที่เค้าทุ่มเทให้กับการขายน้ำ เป็นรางวัลชีวิตที่เค้าภูมิใจที่สุด ไม่ว่าใครจะดูออกหรือไม่ออกว่าเป็นของแท้หรือไม่ เค้าได้มองผ่านสิ่งภายนอกที่ผู้คนต่างตัดสิน และมีความสุขกับสิ่งที่อยู่ภายใน นี่คือ รางวัลชีวิตที่พี่ใจสมควรได้รับ ชื่นชมและเป็นกำลังใจให้เสมอครับ..........
Pic credit : Google.co.th
