ตีหนึ่ง สิบเจ็ดนาที

ค่ำคืนนี้ผมได้นั่งคุยในทวิตเตอร์กับคุณ Rattisin ถึงเรื่องผ้าพันคอ จากทวิตเล็กๆและนำมาแชร์ต่อในบล็อกครับ งานของผมนั้นเป็นงานที่ไม่แมสเลย เป็นผ้าพันคอที่ใช้ความรู้สึกในการทำ และถ่ายทอดเรื่องราวผ่านตัวอักษร ทุกผืนจึงมีเรื่องราว มีเพลงที่อยู่ในช่วงอารมณ์นั้นๆ ลูกค้าบางคนบอกว่าตามซื้อเก็บไม่ทัน บางคนซื้อไปเพื่อสะสมโดยเฉพาะ เรายังมั่นคงอยู่ในจุดยืนของตัวเองเสมอ เล็กๆแต่มีคุณค่า

ถึงแม้ว่าผ้าพันคอ Martinphu ไม่ได้ราคาสูงมาก แต่ผมเชื่อว่าทุกผืน มีคุณค่าในตัวของเค้าเอง และผู้ที่ได้ครอบครองทุกคนจะสามารถสัมผัสถึงความรู้สึกที่ผู้ทำส่งไปให้ได้เสมอ ผ้าพันคอทุกผืนจะได้รับการ์ดจากคนทำผ้าพันคอที่ยังเขียนด้วยลายมือ ผมตั้งใจทำงานทุกชิ้น เพราะผ้าพันคอเป็นตัวแทนของความรู้สึกอบอุ่น ห่วงใย และมิตรภาพ ถ้าวันไหนเดินไปแล้วเห็นใครสักคนใช้ผ้าพันคอ Martinphu สามารถเดินเข้าไปพูดคุยถามเรื่องราวความเป็นมาได้เลยครับ เพราะว่าเรามีขายที่นี่ที่เดียว ในเวปแห่งนี้ซึ่งเปรียบเสมือนบ้าน เราไม่เคยเอาของไปขายในเฟสบุ๊คหรือที่อื่นๆเลย แม้แต่คนที่สนิทที่สุดก็จะทราบพร้อมกันกับทุกท่านว่าจะมีผ้าพันคอผืนใหม่ผ่านทางหน้าเวปนี้เท่านั้น และไม่เคยมีใครรู้ว่าผืนต่อไปจะขายเมื่อไหร่ จะชื่อว่าอะไร ทุกคนสัมผัสความรู้สึกต่างๆไปพร้อมๆกันตามช่วงเวลา พรุ่งนี้ผมยังตื่นไปส่งไปรษณีย์เหมือนเดิมครับ หวังว่าวันนึงจะได้ส่งให้กับผู้ที่ได้อ่านข้อความนี้นะครับ