29/11/2010

นั่งอ่านบทความแฟชั่นแล้วรู้สึกดีใจ ที่คนไทยไปโด่งดังในระดับโลก และนำเสื้อผ้าแฟชั่นแบรนไทยไปสู่ตลาดโลกได้.....ต้องอาศัยทั้งความตั้งใจ ความอดทน และความพยายาม อย่างมากจริงๆครับ ^ ^

แต่สำหรับผมทุกอย่างกลับสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง อาจจะเป็นเพราะว่าผมทำงานทางด้านเต้นมาก่อน จนมาถึงจุดนึงที่อินเดียก็บินมาเรียนกับเรา ญี่ปุ่น จีน เกาหลี ก็มาเรียนกับเรา แทนที่เราจะต้องบินไปเรียนกับเค้า มันอยู่ที่พลังอย่างนึงของการทำงานที่ต้องสูงมากพอจริงๆ

สำหรับแบรนผม ผมอยากเพียงแค่เป็นอีกทางเลือกนึงในโลกของแฟชั่น ไม่ได้เคยคิดว่าต้องดังระดับโลก ลงนิตยสาร หรือว่าดาราฮอลลี่วู้ดใช้ ผมเพียงทำของให้คนที่ชอบเหมือนกัน มีสไตล์คล้ายๆกัน สามารถนำไปใช้ได้จริงๆ ชอบอะไรที่ไม่ได้เป็นของโหลจะหาที่ไหนก็ได้ แต่ใครที่อยากได้จะของของเรา ก็ต้องตั้งใจมาซื้อของของเราเช่นกัน.................ทุกอย่างตั้งอยู่บนความพอดี และพอเพียง

ในโลกที่เต็มไปด้วยตลาดที่แมสมาก ซื้อเสื้อราคาแพงๆก็อาจจะใส่แล้วชนกันได้ด้วยซ้ำ กลับมีอีกมุมนึงของโลก ที่ของราคาสมเหตุสมผล แต่ผลิตไม่มาก ไม่ซ้ำใคร เรียกได้ว่าเป็นงานแฮนเมด ฟินนิชชิ่งด้วยคนคนเดียวจบในทุกขั้นตอน ตั้งแต่การหาผ้า ตัดผ้า การตัดเย็บ การทำแพ็คเก็จ การออกแบบ การจัดส่ง การถ่ายภาพลงโฆษณาในเวป ทุกอย่างที่เห็นเสร็จได้ด้วยคนเพียงคนเดียว ผมว่ามันก็เป็นเสน่ห์อย่างนึงของเราเหมือนกันนะครับ..............เพราะฉะนั้นของทุกชิ้น จึงมีเรื่องราว มีความรู้สึกของผู้สร้างสรรค์ผลงานอยู่อย่างเต็มเปี่ยม................มันเป็นอะไรที่เล็กๆ แต่มีคุณค่า

ผมไม่ได้ทำอะไรที่ยิ่งใหญ่เกินตัว เรามีความสุขกับสิ่งที่ทำ รู้ว่าเราทำได้แค่ไหน ไม่ได้ต้องการความยิ่งใหญ่ ไม่ได้ต้องการอาณาจักร แต่เป็นเหมือนบ้านเล็กๆหลังนึง ที่แชร์ทั้งประสบการณ์ ความรู้สึกนึกคิด และผลงงาน แค่นี้ชีวิตก็มีความสุขแล้วครับ ^ ^